Wat geef jij zonder agenda?
Leiderschap dat geeft zonder agenda en zo ruimte maakt voor echte wederkerigheid
Een reflectie bij Sint Maarten over geven en ontvangen in organisaties. Zonder strategie en zonder ruil-logica ontstaat verbinding die vertrouwen wekt en beweging brengt in complexe samenwerkingen.
Zingen, met lege handen en een open hart
Het is een kinderfeest, zeggen we, met lampionnen, liedjes en snoep. Maar onder het zachte licht van Sint-Maarten ligt iets wat zelden in boardrooms klinkt: de radicale eenvoud van geven zonder iets terug te verwachten. Terwijl we strategische partnerschappen evalueren en kpi’s optimaliseren, lopen kinderen zingend langs deuren met lege handen en open hart. Wat weten zij, dat wij soms vergeten?
Geven zonder iets terug te verwachten
Geven zónder agenda is paradoxaal in een wereld die transacties als vanzelfsprekend beschouwt. Zelfs ons taalgebruik verraadt het: geven is investeren, ontvangen is verplichten. Maar de essentie van Sint-Maarten is relationeel, niet strategisch. De lampion — fragiel, lichtgevend — herinnert ons aan iets dat onze voorouders al wisten: verbinding ontstaat niet door controle, maar door overgave. In ons systemisch werk zien we het telkens terug: wie werkelijk iets geeft, zonder iets terug te verwachten, opent een veld waarin wederkerigheid vanzelf ontstaat — niet als doel, maar als gevolg van echtheid. Want geven en nemen dienen ergens in balans te zijn. Wie geeft plaatst de ander in de schuld, tenzij het volstrekt belangeloos plaatsvindt.
Onbevangen zingen en geven
Een schoolbestuurder vertelde me onlangs hoe ze — middenin een fusietraject — besloot zonder agenda een compliment te geven aan een collega-directeur. Niet omdat het moest, niet als strategie, maar simpelweg omdat ze geraakt was door diens integriteit. Tot haar verbazing kwam er dagen later een onverwachte openheid terug in een moeizaam overleg. Geen causaal verband, maar een relationeel gevolg.
Juist in organisaties waar ‘geven’ vaak vermomd is als ‘onderhandelen’, is deze zuivere vorm van geven revolutionair. Niet om effect te sorteren, maar om trouw te zijn aan jezelf. Alsof je even naast je rol gaat staan, en spreekt als mens. Net als het kind met een lampion: niet groot, niet klein, gewoon echt en onbevangen.
Wat is jouw lied en lampion?
Misschien is dat het leiderschap waar deze tijd om vraagt. Niet groter, sneller of strategischer, maar menselijker. Wat geef jij, zonder agenda? En durf je dan ook te ontvangen?
Geschreven door Koen de Snoo
